کلبه کتاب

مریم خانوم ازم چشم دزدید و گفت:
-من نمی تونم همچین اجازه ای بدم
 آقا بفهمه کارم تمومه
شرمندتم 
از خود ارباب بخواه

سرم رو تکون دادم و به طرف وسایل نظافت رفتم. 
من خون بس بود.
یعنی  توی خونه شوهرم  حق زندگی نداشتم.
از اینجا مونده و از اونجا رونده.
باید عادت میکردم.
جای گلایه هم نبود چون خودم انتخاب کردم.

مشغول شستن ظرفا بودم که حمیده با عجله وارد آشپزخونه شد و گفت:
-دلارا... خانوم از راه نرسیده احضارت کرده
برو تو سالن منتظرته 
دستام رو با حوله کوچیک پاک کردم و گفتم:
-خب؟ حالا چرا اینقدر هل کردی؟
-آخه تو خانوم و نمیشناسی
خودت ببینیش میفهمی
فقط یادت باشه  حرفی نزنی که عصبی بشه
هر چی گفت بگو چشم

روبنده مو محکم تر کردم و بی توجه به دل ضعفه م راه افتادم سمت سالن.
اولین روز هیچ غذایی نصیبم نشده بود به جز چند تا تیکه تهدیگ و آب خورشت.
با اون همه کتک و کار پاهام جونی نداشت.

وارد سالن که شدم زن زیبایی که با غرور خاصی روی مبل نشسته بود سرتاپام رو نگاه کرد و با نیشخند گفت:
-پس عروس خون بس تویی؟