قفسه سینه م تیر می‌کشید و زیر روبنده برای یه ذره اکسیژن به تقلا افتاده بودم وقتی توی بغل بابا فرو رفتم.
راست می‌گفتن دخترا بلاکش پدر و مادرن، حالا میفهمیدم چرا.

مرد هم به طرف جلاد رفت و  رو به روستاییا گفت:
-بخشیدمش  به خاطر خواهرش که میاد به عنوان خون بس عمارت اربابی  
اگه یروز تصمیم گرفت فرار کنه یا زیر قول و قرارش بزنه خودم دارش میزنم

بابا شونه م رو گرفت و با چشمای پر گفت:
-دلارا ،بابا؟
چکار کردی؟
زیر نگاه شرمنده ی فرزاد لب زدم:
-تو بدون فرزاد نمیتونی زندگی کنی 
ولی بدون دلارا ،چرا
من میرم که سر پا بمونی
نمیتونم داغ برادر و تحمل کنم

 اون پیرمرد تنها پشت و پناهم بود.
مثل مروارید تو صدف ازم مواظبت میکرد.
اگه یروز  بغلم نمیکرد،روزم شب نمیشد.
نمیتونستم داغش و ببینم.

بابا و فرزاد و بغل کردم و هر چیزی که متعلق به گذشته م بود رو همونجا روی سکوی اعدام جا گذاشتم تا زندگی جدیدم رو با جلادم شروع کنم.

مردی که تشنه انتقام بود.
مردی که قسم خورده بود نفسم و ببره.
سوار ماشین شدیم و تا مقصد اون سیگار کشید و من خیره به دستام موندم.
برای اینکه معلم شم شب و روز زحمت کشیدم.
آرزو داشتم یروز بتونم درس بدم.

ولی حالا تمام اون آرزو ها رو دفن کردم.