کلبه کتاب



همانند یک احمق می نیشینم و
تمام این دو سال زندگی را مو به مو برای مادر شوهرم تعریف میکنم.
از اتاق جدا کردن پسرش از همان شب اول عروسی می گویم
از روزهای که اصلا به خانه نمی آید می گویم
از رفتارهای سردش می گویم
و تمام عقده این دوسال را خالی میکنم.
من میگویم و او تمام مدت در سکوت به حرف هایم گوش میدهد.
شوکه شده است و خب خوب میدانم که انتظار همچین وضعیتی از زندگی من و
هامون نداشته است.
این همه مدت چرا چیزی نگفتی کمند؟
خجالت زده نگاه از چشمانش میگیرم
بودم که چه غلطی کرده ام.
گفتنی ها را گفته بودم و . حالا فهمیده چرا کنترل این زبان لعنتی ام را از دست دادم؟
چرا تهدیدهای هامون را فراموش کردم؟ اگر بفهمد؟
وای که حتی نمیتوانم تصور کنم چه واکنشی نشان میدهد.
این پسره کی میاد خونه؟
با شتاب سر بالا میکشم و تند می
گویم
مامان تو رو خدا چیزی بهش نگین من فقط میخواستم باهاتون درد دل کنم.
نگران نباش دخترم ، من که نمیخوام چیزی بگم فقط دلم واسه بچه ام تنگ شده
هنوز ادامه حرفش را نزده است که صدای زنگ خانه در فضا می پیچد .
12:41 AM