کلبه کتاب



خودم را کمی جلوتر میکشم و به آرامی زمزمه میکنم
- مامانت اینجاست.
لحظه ای خیره نگاهم میکند و بعد با بی تفاوتی می گوید
خب- میگی چیکار کنم شتر بیارم بزنم زمین؟
نمی دانم از حرفی که میزند بخندم یا دلگیر شوم .
نگاه از چهره جدی اش میگیرم، خودم را از جلوی درب کنار میکشم و منتظر میمانم
تا داخل شود.
با ورود به خانه به سمت اتاقش راه میافتد که سریع دنبالش راه می افتم و مقابلش
می ایستم.
- باز چته؟
لحن عصبی اش استرسم را دو چندان میکند.
اشک جمع شده در چشمانم را پس میزنم و با صدای ضعیفی می گویم
- منتظرته ، کجا میری؟
کلافه دستی به پیشانی اش می کشد
به نظرت کجا میرم کمند؟ میگی لباس عوض نکنم؟ همینجوری با همین سر و
ریخت بیام؟
لال شده تماشایش میکنم که به آرامی از سر راهش کنارم میزند و وارد اتاق میشود .
دستی به گوشه چشمانم میکشم
بغضم را فرو میدهم و با لبخند مضحکی که بر لب مینشانم به سمت سالن راه می
افتم .
در جواب هدیه خانم که چشم انتظار دیدن هامون پشت سرم را نگاهه میکند می
گویم
رفت لباس عوض کنه ، الان میاد .
با کمی تعلل در حالی که میخکوب چهره ام شده است می گوید
چیزی بهت گفت دخترم؟
با بغض جواب میدهم
نه مامان جان چی بگه اخه؟