کلبه کتاب

دست روغنی و سیاهش را، با لباس کار آبی رنگش پاک می‌کند.

- اوستا من کارم تمومه... دیگه کدومو درست کنم؟

مرد لاغر اندام با خوش رویی نگاهش می‌کند و به ماشین بیرون گاراژ اشاره می‌زند. 

- اینجا دیگه کار نداری پسر. اگه یه دستی به اون پارسه بکشی صاحابش عصری میاد ببرتش.

سیاوش با پشت دست عرق پشانی‌اش را می‌گیرد.

- رواله اوستا.

آفتاب سر ظهر مستقیم در مغزش می‌تابد.
دوست دارد خودش را در استخر یخ رها کند...
دست به کمر می‌گرد و نگاهی به آسمان می اندازد.

- مَصبِتو شکر. اینم لابد حکمته دیگه! ما سگ کی باشیم بخوایم شکایت کنیم؟

قمقمه‌ی پلاستیکی را از روی سکو برمی‌دارد.
جرعه‌ای می‌نوشد.
صورتش از طعم آب و پلاستیک داغ درهم می‌پیچد.
ناچار از سر گرما، قمقمه‌ی آب را روی سر و صورتش خالی می‌کند‌.
اینبار با کله‌ای خنک شده نگاهی به پارس می اندازد.

- تو رو جون ننه‌ت بد قلقل نباش! از صبح خروس خون با اره و اوره و شمسی کوره سر و کله زدم. مخم رد داده دیگه. 

دستش را به بدنه‌ی ماشین می‌کوبد و تکرار می‌کند:

- باشه پسر خوب؟ هیچ مرگیت نباشه دستت زدم راه بیفتی.