کلبه کتاب

مربــــای پـــرتقال


پسر گمشده‌ی جهانگیر!
کسی که فقط محدوده‌ی زندگی‌اش را می‌دانستند و اسم و فامیلش...

- مادرت چطور؟

اینبار گرد غم به وضوح روی چهره‌ی سیاوش می‌نشیند.

- فوت کردن.

و اینبار سوگند واقعاً ناراحت می‌شود به خاطر زندگی تلخ پسرکی که هنوز حتی سی سالش هم نشده!

- متاسفم. 

سیاوش به سر تکان دادنی اکتفا می‌کند.
کمی با ماشین ور می‌رود.
اولین بار است همچین عروسکی از نزدیک دیده اما همه جا باید هوش و استعداد ذاتی‌اش را به رخ بکشد.
بی خود نیست که اوستا کارش همیشه دکتر ماشینی صدایش می‌کند.
در کمتر از بیست دقیقه عیب ماشین را پیدا می‌کند.
دستی به بدنه‌ی زرد رنگش می‌کشد و رو به سوگند لب می‌زند.

- خوش دست بود. زود راه افتاد.

سوگند با خوشحالی تشکر می‌کند.

- واقعاً ممنونم ازت. زندگیمو نجات دادی. انگاری یه فرشته از آسمون صاف افتادی وسط زندگیم.

سیاوش نمی‌داند اما، سوگند خودش خوب می‌داند که این حرف ها برای چیست.
او واقعاً ناجی زندگی کاری‌اش شده...

- بیا تا خونه‌ت برسونمت.

سیاوش تعهد نامه‌ی مسخره و چک سفید امضا را پس می‌دهد.