کلبه کتاب

مربــــای پـــرتقال


از پشت شیشه‌ی دودی بنز آخرین مدلش؛ به در گاراژ چشم می‌دوزد.
سوگند کنارش نشسته و سرش را در لپ تاپش فرو کرده.
جهانگیر با استرس دستی به دستمال گردن زرشکی‌اش می‌کشد.
برای بار هزارم می‌پرسد:

-  چرا نمیاد پس؟

سوگند سعی می‌کند بر اعصابش مسلط شود.
نفسش را صدادار بیرون می‌فرستد.

- رئیس چک کردیم هرروز همین ساعتا میاد بیرون. یکم صبر کنید می‌بینیدش.

همان لحظه سیاوش خسته از در گاراژ بیرون می‌آید.
جهانگیر بی اختیار سر جایش نیمخیز می‌شود.
و سوگند با دقت به حرکاتش نگاه می‌کند.
حس عجیبی است بعد از بیست و چند سال برای اولین بار پسری که رهایش کردی را ببینی.
پسری از گوشت و خون خودت!
کسی که حتی لحظه‌ی تولد کنارش نبودی و در تمام طول عمرش گمان می‌کرده پدرش مرده...
سیاوش مثل همیشه، ساکش را یک طرفی روی دوشش انداخته.
راه خودش را می‌رود.

- نذار بره.

سوگند چشم گرد می‌کند‌.

- جهانگیر خان! به خودتون بیاید لطفا شما کسی نبودی که احساسی تصمیم بگیره... الان که یک کاره نمی‌شه بریم بهش بگیم بابا داری!