کلبه کتاب

مربــــای پـــرتقال


بی توجه به حرف سوگند؛ به راننده اشاره می‌زند.

- برو دنبالش.

دست سوگند از عصبانیت مشت می‌شود.
همیشه جهانگیر با هیجانات لحظه‌ای گند می‌زند به تمام رشته های بافته شده و بعد سوگند باید مدت ها گند بالا آورده را درست کند. 
آستین کت جهانگیر را می‌کشد.

- جهانگیر خان تو رو خدا یه لحظه منطقی فکر کنید. می‌خواید برید بهش چی بگید؟ سلام من باباتم؟ آخه الان وقتش نیست به خدا...

جهانگیر بی منطق نگاهش می‌کند.

- مگه نگفتی اصلاً مطمئن نیستی بچه‌ی من باشه؟

- آزمایش دی ان ای نگرفتیم اما مگه چندتا سیاوش صرافیان که پدرشو ندیده توی این محله هست؟ اصلاً صورت و راه رفتنشون رو ببینید... خودتونه! رنگ چشماشونم مثل همون عسلی های حمیرا خانوم هستن که همیشه تعریف می‌کردید...

جهانگیر کلافه نگاهش می‌کند.

- پس تو برو باهاش حرف بزن.

سوگند با ناله نگاهش می‌کند.

- آخه برم چی بگم؟ 

تمام عجز های دنیا در چشمان جهانگیر لانه می‌کنند‌.

- دلم می‌خواد ببینم پسرم تنها چطوری بزرگ شده. دوست دارم دست پرورده‌ی حمیرا رو از نزدیک ببینم.