کلبه کتاب

مربــــای پـــرتقال


با صدای ساعت موبایلش چشمش را باز می‌کند.
هنوز خسته است.
اما این خستگی‌ هرچقدر هم بخوابد از بین نمی‌رود.
سرش را سمت پنجره می‌چرخاند.
هوای گرگ و میش و صدای گنجشک های درون حیاط، بی اراده لبخند روی لب هایش می‌نشاند.
مسخره است که تنها همدمش همین گنجشک های فراری هستند.
بعد از مرگ مادرش دیگر کسی را در این خانه‌ی کلنگی ندارد... 
از جا بلند می‌شود.
امکانات ندارد؟ درست! 
اما خودش که هنوز نمرده.
تنش که بیل نخورده.
تا پای جان تلاشش را می‌کند.
هنوز یادش نرفته روزی را که جواب کنکورش آمد. 
بعد از سه سال بی‌خوابی و تلاش، بالاخره جواب تلاش هایش را گرفته بود.
پزشکی تهران قبول شده بود کسی را نداشت تا خبرش را بدهد!
کسی را نداشت با ذوق در آغوشش بکشد و قربان صدقه‌ی قد و بالا و هوشش برود...
تنها با لبخندی تلخ خیره به رتبه‌اش مانده بود و شاید که فقط یک درصد امید به آینده‌ی زندگی‌اش بیشتر شده بود!
به امید اینکه در آخر تلاش هایش ثمر می‌داد و از این فلاکت خلاص می‌شد.
آبی به دست و صورتش می‌زند.
 پیراهن چهارخانه‌ی قرمز و مشکی را روی تیشرت مشکی رنگش می‌پوشد و دکمه هایش را باز می‌گذارد.
کوله پشتی مشکی با آرم قرمزش را هم روی شانه می‌اندازد و مثل همیشه بدون خوردن حتی تکه نانی، از خانه بیرون می‌زند...