چراغ آشپزخونه رو روشن کردم و لیوانی رو پر از آب کردم که 

حس کردم صدایی شنیدم..

مامان و بابا که رفته بودن باغ و جز من کسی خونه نبود.. 

خواستم قدم از قدم بردارم و ببینم صدا از کجا میاد که سایه‌ای رو توی هال، درست مقابلم دیدم و دست و پام لرزید!

آب دهنمو قورت دادم و مثل همیشه که در مواقع ترس و 

شوک فلج میشدم، پاهام قفل شد و همونجا خشکم زد..

احساس میکردم فشارم از ترس هی داره پایین میره که یهو یه 

مرد سیاه پوش وسط هال سبز شد!
لیوان از دستم افتاد و شکست، و مرد سریع اومد طرفم.. لرز 

گرفته بودم و کم مونده بود سکته کنم..

سر تا پا سیاه پوشیده بود و کاله سیاه بافتنی روی سرش و 

دستمال سیاهی جلوی بینی و دهنش بسته بود و فقط 

چشماش دیده میشد..

نه توان فرار از مقابلش رو داشتم نه صدایی از حنجره م 

درمیومد که جیغ بزنم..

رو به موت بودم که نگاهی به خرده شیشه های جلوی پام کرد 

و با کفشش کنارشون زد و یهو چونه مو گرفت!