پشتی که همیشه خالی بود و عقده شده بود برام که پدرم و یا مادرم تو مشکالت و ناراحتی هام دست بزارن روی شونه م و بگن من هستم، مواظبتم، نگران نباش.. تنها کسی که درکم میکرد و از ۹ سالگی تنهام نزاشته بود سمانه بود که اونم کاراش جور شده بود و میخواست بره خارج و اونجا عمل کنه و همونجا هم موندگار بشه.. چون پدر و مادرش و برادر بزرگترش که خیلی با درک و فهم و بافرهنگ بودن، معتقد بودن که مسئله ی تغییر جنسیت هنوز توی ایران جا نیفتاده و فک و فامیل و آشناهاشون سمانه رو اذیت میکنن و بهتر بود برن خارج و اونجا با آرامش زندگی کنن.. خیلی غبطه خوردم بهش که اونقدر خانواده ی پایه ای داشت که به مشکلش و تمایالتش توجه کردن و ارزش دادن بهش.. کاش منم میتونستم برم پیشش و اونجا عمل کنم.. سمانه میگفت پاشو بیا خودم همه ی کاراتو حل میکنم و پیش خودمون بمون.. ولی شدنی نبود.. از پدر و مادرش خجالت میکشیدم و نمیشد سربار اونا بشم.. یه شب نشستم با بابا و مامان جدی صحبت کردم و گفتم که هیچ حس دخترانه ای ندارم و حتی یکبار هم دلم برای پسری نلرزیده...