تا حدی که تو سن ۲۱_۲۲ سالگی هنوز هم حس میکردم از دختر بودن متنفرم و دلم میخواد پسر باشم.. ولی در واقع نمیدونستم حسیاتم واقعا مثل سمانه پسرونه ست یا اونم از روی لج و اعتراض به پدر و مادرمه.. هر چی که بود پدر و مادرم، علی الخصوص مادرم به سالهای حساس عمرم گند زده بود و دیگه زمان رو نمیشد برگردوند و زخم ها رو ترمیم کرد.. من با داشتن همه ی نعمت ها و مزایا و دارایی ها، تنها و بی پناه بودم و همیشه دنبال منبع آرامشی میگشتم که حمایتم کنه و پشتم باشه.. پشتی که همیشه خالی بود و عقده شده بود برام که پدرم و یا مادرم تو مشکالت و ناراحتی هام دست بزارن روی شونه م و بگن من هستم، مواظبتم، نگران نباش.. تنها کسی که درکم میکرد و از ۹ سالگی تنهام نزاشته بود سمانه بود که اونم کاراش جور شده بود و میخواست بره خارج و اونجا عمل کنه و همونجا هم موندگار بشه.. چون پدر و مادرش و برادر بزرگترش که خیلی با درک و فهم و بافرهنگ بودن، معتقد بودن که مسئله ی تغییر جنسیت هنوز توی ایران جا نیفتاده و فک و فامیل و آشناهاشون سمانه رو اذیت میکنن و بهتر بود برن خارج و اونجا با آرامش زندگی کنن...