هنوز روی صندلی ای که هولم داده بود که بشینم روش، 
نشسته بودم و رفتنش رو تماشا میکردم..
چه دزد عجیبی بود.. اصلا فکر نمیکردم یه دزد چشمای به 
اون قشنگی داشته باشه و از دختری نیمه نپوشیده و تنها بگذره و 
حتی ازش محافظت کنه مقابل رفیقش..
انگار همه ی دزدها باید سبیل کلفت و زشت میبودن با 
چندین زخم روی صورت!
حس عجیبی بهش داشتم که نمیدونم دلیلش چشماش بود یا 
مرامش..ولی بلاخره دزد بود و بهتر بود من از جام بلند بشم و به پدر و 
مادرم خبر بدم که خونشونو خالی کردن..
وقتی پلیس اومد و هیچ اثر انگشت و ردی از دزدها پیدا نکرد، 
از من سئوال پرسید که صورتشون رو دیدم یا نه.. و اسمی 
ازشون شنیدم که همو صدا بزنن یا نه..
گفتم که ندیدمشون و فقط صداشونو شنیدم!.. چرا نگفتم، 
نمیدونم، انگار دلم نمیخواست گیر بیفتن..
اگه مادرم که داشت به سر و صورتش میزد و به جای خالی 
نقره ها و فرشها و طالهاش نگاه میکرد، میفهمید که من اسم