کلبه کتاب

جلوی در اتاق نفسی گرفتم و روبنده مو درست کردم،همینه با چادر و روبنده م کاری نداشت یکم بهم حس امنیت میداد.
 در زدم و چند ثانیه بعد اجازه ی ورود صادر شد.

مرد توی تاریک و روشن اتاق پشت میز نشسته و روزنامه میخوند.
سلام زیر لبی گفتم و  فنجون قهوه و بساط صبحانه رو  روی میز گذاشتم و منتظر شدم.
دلهره بدی داشتم.
سکوت اتاق و مردی که توی تاریکی روزنامه میخوند از اون انباری وحشتناک تر به نظر میرسید. 

بدون اینکه سرش رو از توی روزنامه بلند کنه یکم از قهوه ش مزه مزه کرد و یهو مثل آدمی که زهر خورده فنجون قهوه رو روی میز کوبید و فریاد زد:
-این زهر ماری رو چجوری درست کردی؟

از ترس توی جام پریدم و نمیدونستم چی بگم. 
من تا حالا قهوه درست نکردم ،بلد نبودم.
لب باز کردم تا بگم اما روزنامه ش رو پرت کرد و بلند شد.
چشماش هیچ حسی نداشت.
مثل روح.
مثل یه آدم تهی.
با قدمای کوتاه به طرفم اومد و همون طورکه کمربندش رو در می‌آورد گفت:
-میدونی هرمز خان با ادمایی مثل تو چکار میکنه ؟