با صدای تکان خوردن چیزی چشم باز می کنم...
سر می چرخانم و قامت قباد را می بینم، کتش را تنش می کند و جلوی آینه می ایستد.
لبخندی به قد و قامتش می زنم.

- سلام...

به سمتم بر میگردد؛با همان خنده ی معروفِ جذابش خیره ی چشمانم می شود.

- سلام عزیزم؛ صبحت بخیر! 

به سمتم قدم بر می دارد، روی تنم خم می شود و دست هایم را بالای سرم می برد و بوسه ای محکم روی لبانم می کارد...
امان نمی دهد که همراهی اش کنم...

- نه دیگه! امروز جلسه دارم خانم خانما! ادامه بدی جون تو تنم نمی‌مونه....

می خندم به بی طاقت بودنش در برابر من! خیره اش می شوم، چیزی کم ندارد ، جز پدر شدن!
بغض گلویم را می گیرد...‌
لبخندی می زنم و از روی تخت بلند می شوم و لباس خواب را بر تن می کنم....
با کرواتش کلنجار می رود...

- بده من ببندم.

روبرویش ایستاده و بخاطر اختلاف قدی فاحش میانمان مجبور شدم روی نوک انگشتان پایم بلند شوم و کروات را برایش ببندم و همزمان گفتم:

- تو جلسه اخمو باش، کم دلبری کن، تو زن داری!

سرم را نزدیک به گوشش بردم و اهسته زمزمه کردم:

- من زنتم!