برای منی که همیشه تنها بودم و توی اون سنین بیشتر از  
همیشه احساس تنهایی میکردم.. بعد ها که سنم بیشتر شد  
فهمیدم که اکثر دختر و پسرها ی نوجوون اون حاالت  
افسردگی و حس تنهایی و درک نشدن رو دارن و اقتضای سن  
بلوغ هست و بعدا رفع میشه.. 
ولی خوشبحال اونایی که پدر و مادر فهمیده ای داشتن و از  
اون سنین، با سختی و پر از زخم و جراحت روی روحشون  
نگذشتن.. 
شاید بزرگترین دلیل نزدیکتر شدن من به سمانه، مادرم و  
سختگیریها و عدم درکش بود.. 
اگه مادرم همون سالها دوست میشد برای من و حرفامو گوش
میکرد، شاید من به دوستام و مخصوصا سمانه که حرفامو با  
حوصله گوش میکرد و دلداریم میداد، پناه نمیبردم.. 
شاید هم مادرم راست میگفت و من تحت تاثیر سمانه تو فکر  
تغییر جنسیت بودم.. 
همونطور که باهاشون لج کردم و با وجود عالقه م به رشته ی  
ریاضی، هنر رو انتخاب کردم، که شدیدا مخالفش بودن، و  
خواستم به خواسته ی اونا عمل نکنم و تجربی نخونم،  
همونطور هم پافشاری کردم روی تغییر جنسیتم و هر چقدر  
که پدر و مادرم گفتن نمیشه من گفتم باید بشه..