با چشم هایی که گرد شدن کامل به سمتش بر می گردم: 
-شما از کجا میدونی؟ 
--چیو؟ 
-دو تا بچه رو! 
یه تای ِ ابروشو بالا میندازه همونطور که فرمونو میچرخونه میگه: 
--حالا! 
با اخم به نیم رُخش چشم میدوزم: 
-بعله زیاده!این که تو سن ِ بیست و یک سالگی شیکم ِ دو تا بچه رو دست تنها سیر کنی زیاده!این که نتونی جایی کار کنی چون مدرک تحصیلی میخوان و تو سیکل داشته باشی یا پارتی بخوان و تو حتی پشم هم نداشته باشی؛زیاده!این که مجبور باشی واس،خاطر ِگرگای ِ اطرافت درنده باشی و جیب این و اونو خالی کنی تا کارِت به کثافت کاری نرسه خیـــلی زیاده!و این که صاحبخونت بهت بگه یا صیغه یا تخلیه و تو مجبور باشی بدزدی تا سقف ِ ترک خورده بالا سرت و نگه داری؛خیلی زیاد تره!این که... 
نفس عمیقی می کشم و چشم می بندم تا بغض ِ چسبیده به بیخ ِ گلوم و پس بزنم: 
--حالا فهمیدی چرا؟ 
ماشین و نگه داشته و فقط نگاهم و میکنه و من تلخ میخندم...برای ِ همه ِ این دلیل ها میخندم: 
-فِک کردی من از اولش دزد به دنیا اومدم؟یا...خوشم میاد و لذت می برم؟نه جناب!اینا دلیل های ِ این کار ِ اجباریه... 
ذره ای از نگاهش ترحم دریافت نمی کنم و همین حس ِ خوبی بهم میده!حسی که برای اولین بار از کسی می گیرم.  
نگاهش و ازم می گیره و سر به چپ و راست تکون میده: 
--لعنت به این جامعه خراب!!