نیم نگاه ِ جدی ای بهم میندازه که خودم میگیرم کل ِ قضیه رو اصلا!چه کاریه که از اول،درست و حسابی جوابش و نمیدم خب؟ 
-برو سمت ِ همون ایستگاه ِ اتوبوس! 
نرسیده به محله میگم: 
-همنیجا پیاده میشم! 
نگاه ِ گنگ و گیجی بهم میندازه: 
--چرا؟ 
-خوبیت نداره تو محله با این ماشین دیده شم خب! 
به روم نمیاره قضیه،فضولی ِ اهل ِ محله ست و ماشین و یه گوشه نگه میداره: 
--همون قضیه فرغون و اینا دیگه! 
همونطور که از ماشین پیاده میشم،میخندم و جوابش و میدم: 
-آره خودشه! 
***** 
غلتی میزنم و به تق تق صدای در ِ حیاط گوش میدم...همه اول ِ صبحی با ناز و نوازش بیدار میشن؛من با مشت هایی که به در ِ خونمون میخوره! 
هر کی که هست پیش پیش،بترکه انشاالله که نمیذاره دو دقیقه کپه مرگم و بذارم. 
شال و مانتویی سر می کنم و با نِق و نوق دمپایی هام و می پوشم و با صدای ِ لخ لخی که ناشی از خوب نپوشیدن دمپایی هاست؛طول ِ حیاط و طی می کنم...در و که باز می کنم؛با دیدن ِ صورت ِ نحسی که مقابلم ظاهر میشه آه از نهادم بلند میشه. اون لبخند ِ سی و دو دندونه و از نوع ِ زردش؛به تنهایی قادر هست برای ِ شکوفه زدن به صبحم!