کلبه کتاب

بی حرف به طرف در رفت.                                   
_پاشو بپوش لباسات و شرّت و کم کن.
از جا بلند شدم و به محض بیرون رفتنش ملحفه را ولکردم که روی زمین افتاد، با دستانی لرزان یک به یکلباس هایم را پوشیدم و چند دقیقه بعد حاضر و آماده از اتاقبیرون رفتم.
هم زمان او نیز با لیوانی بزرگ در دست از آشپزخانهبیرون آمد.
_می ری؟
خجالت زده با پر شالم  ور می رفتم.
_بله، اگه اجازه بدین.
نزدیک  آمد و در دو قدمی ام ایستاد.
_اجازه که... دیگه موندنت فایده نداشت، هی می خواستیعَر بزنی دیگه! 
قطره اشک مزاحمی را که سد دیدم شده بود با چندبار تندتند پلک زدن از بیرون افتادنش جلوگیری کردم.
به طرف در رفت و دستش را روی دستگیره گذاشت.
_باید بگم از دیدنت اصلا خوشحال نشدم که هیچ ضدحالمبهم زدی با زر زرات.
زیر لب زمزمه کردم.
_معذرت می خوام.
_معذرت خواهیت دردی از من دوا نمی کنه.
_ببخشید....
آنقدر مظلومانه طلب بخشش کردم که حتی خودم دلم  به حالخودم سوخت اما او با نهایت بی رحمی گفت:
_فکر نکن الان دلم برات می سوزه و بهت پول می دم! نهبِیبی، من فقط در قبال انجام خدمات هزینه می پردازم که درمورد تو صدق نمی کنه!