کار دکتر تمام شده بود اما پناه بردنِ خورشید به فردین نه! که دلش می‌خواست تویِ همین حالت ساعت ها زار بزند. دکتر بعد از زدن بخیه رفت و حالا دو پرستار مشغول بستن آتل بودند. 

طی همین فاصله هم از همراه خورشید می‌‌خواستند فرم پر کند و همراهِ خورشید که نمی‌خواست دستش را از خورشید جدا کند گفت " فعلا نه"

- تموم شد، فقط مواظبش باش دیگه... دو هفته زمان می‌بره حدودا تا کاملا خوب بشه...

و در ادامه توصیه‌های پزشکی را گفتند و خورشید حالا سرش را عقب کشیده بود و به آنها نگاه می‌کرد که یک دفعه چشم هایش سیاهی رفت و دیگر هیچ چیزی را ندید و هیچ صدایی را نشنید!

* * * 

چشم که باز کرد، جای دیگری بود! خارج از سالنِ شلوغِ قبلی، تویِ اتاقی کوچک در حالی تختش کنار پنجره‌ی دوده‌ گرفته‌ی بیمارستان بود!

به اطراف نگاه کرد و هیچکس تویِ اتاق نبود، به دستش سرم وصل کرده بودند! تازه یادش آمد چه بر سرش آورده‌اند و برق از سرش پرید! که نگاهش نشست روی دیوارها و ساختمان هایِ کوتاه و بلند مقابل پنجره و قطره اشکی از گوشه‌ی چشمش سُر خورد! 

در اتاق باز شد، منتظر فردین بود انگار! می‌خواست مردی را که امروز جایِ تمام خانواده‌اش پشت و پناهش را بوده را ببیند اما نبود. زنی وارد اتاق شد، سلام کم جانی داد و وسایلش را رویِ تخت مقابل گذاشت.

فردین رفته بود؟! خب این اصلا خوب نبود...