کلبه کتاب

کلافه شیشکی ای میزند
-داش مگه دَوا ناموسی نبود؟ ایسگا کردی مارو؟!

تلفن که قطع میشود، پوف کلافه‌ای کشیده و به طرف همان در منحوس میرود.

بی‌حوصله پنجه ای در موهایش میکشد و با نوک کفشهایش به در میزند.
اینبار محکم تر با کف پایش به در میکوبد و در را باز میکند.

چاقو را از ضامنش در می اورد و وارد خانه که نه...
وارد خرابه ای میشود. 

مشکوک بینی اش را چین میدهد و اخم میکند. 
شصتش را گوشه لبش میکشد.

صدای ناله‌ای میشنود و به همان طرف کشیده میشود

دست در یکی از جیب های شلوارش میکند و پنجه بکسش را در دست جا می اندازد.

قدم های تندش را به طرف صدا بر میدارد.

هرچه نزدیک تر میشود ناله ها زیاد تر میشود تا اینکه...
-یا خود خدا...

پسرکی ۲۰ ساله شاید کمتر گوشه خانه افتاده و تمام جانش غرق در خون بود.

قدم لرزانی به جلو بر میدارد و بدون حواس ردی بر جای میگذارد.

چاقو را گوشه ای می اندازد و بالای سر پسرک روی دو زانو می‌نشیند
-هی پسر...بُلن شو...هوی...

چشمانش بسته است و تکانی نمیخورد...