کلبه کتاب

حتی ناله هم نمیکند.
گوشش را روی قلبش میگذارد.

ترسیده سرش را چنگ میگیرد و می ایستد.
به او چه ربطی داشت که جوانی جلوی چشمانش درحال جان دادن بود؟
به او چه؟

تا میخواد از در بیرون بزند صدایی ناقوس مرگش میشود
-پلیس صحبت میکنه، دستاتو بزار رو سرت از خونه بیا بیرون.

و مرگ دقیقا این شکلی‌ست...
اینکه تو ندانی چه کنی و به چه کسی پناه ببری خودش نوعی مرگ است...
و چه چیزی بد تر از مرگ تدریجی؟؟

**

خودکار را روی برگه به حرکت در می اورم و پایینش را امضا میکنم
-شما سالمی عزیزم...افسردگیتونم خوب شده اگه به خودتون تلقین نکنین... همچنین با درمان میتونین یه بار دیگه مامان بشین!

برگه را که به دستش میدهم با چشمانی آبی و ترش خیره‌ام میشود

-خانم جان خیلی ممنونم اگه شما نبودین معلوم نبود الان چه بلایی سر خودم میاوردم... شما خیلی خوبین.

لبخند صادقانه ای به لب مینشانم
-خوشحالم که تونستم کمکی بهت بکنم...

بقیه حرفم را قطع میکنمـ چرا که موبایلم برای بار هزارمین بار زنگ میخورد.

بدون توجه به زنگ خوردن موبایلم دخترک را با رویی گشاد بدرقه میکنم. 

بار دیگر که صدایش در می آید با اضطراب مبایل را جواب داده و سمت گوشم‌ میبرم
-بله...