کلبه کتاب

هدیــــه


مشت هایش را ناجوانمردانه روی کیسه بکس فرود می اورد
-داداش... بسه داغون میشی

نعره میزند و مشت دیگرش را هم فرود می اورد. 

کیسه پاره شده و تمام شن هایش روی تاتومی میریزد.

نفس زنان دستان مشت شده اش را بالا می اورد و خیریشان میشود.
توانسته بود خشمش را خالی کند.
توانسته بود بدون خون خونریزی، خالی از هر حسی شود.

موفق شد و این را مدیونِ...
خودش بود نه کس دیگری.

-داداش تلفنت زنگ میخوره

حوله اش را روی شانه اش می اندازد و توجه ای به دستان خونمرده اش نمیکند.

گوشی را جواب میدهد و از باشگاه خانگی اش بیرون میرود
-بگو...

همهمه ای میشود و بعد صدایش لرزان به گوش میرسد
-آ...آقا بدبخت شدیم...آقا به خاک سیا نشستیم...اقا بیا که سیاهپوش شدیم

از قسطی حرف زدن بی زار بود.
خونسرد...
بدون هیچ خشمی درون گوشی، صدای بمش را به رخ میکشد
-جواد... مثل ادم زبون وا میکنی میگی چه مرگت شده یا بیام سلاخیت کنم.

صدای هقهقش که می آید اخمانش را بهم قفل میکند
-آقا تصدقت شم رفت... رفتش...خدااا

خب...
توانسته بود عصب‌اش کند.

میغرد...
بلند، مانند شیری آماده‌ی حمله...
-دِ میگی چی شده یا همین‌جور میخوای ** بخوری تو

صدای فین فینش می آید و بعد مرگ را به او هدیه میکند...
-آقا...فرهاد خان رفتن...فرهاد خانو کشتن...