کلبه کتاب

دستانش میلرزید و پاهایش را مضطرب تکان میداد. 

دستش را که از روی صورتش بر میدارد میترسم از چشمانی که دیگر هیچ سفیدی نداشت.

چه بلایی سرش آمده بود؟
-من نکشتمش

با بغض گفته بود...
با ترس لرز بیانش کرده بود...
باورش میکردم.

او را...
هم بازی‌کودکیم را...
حامی بچگیم را...
و برادرم را
-میدونم عزیزم... میدونم.
می ایستم و به اطراف نگاه میکنم

-کجا باید برم برای پرس و جو؟؟
از سربازی که کنار برادرم ایستاده میپرسم

-اونجان...سرهنگ افخم...

سرم را بر میگردانم.‌
مرد میانسالی که با اخم درحال صحبت با کسی است. 

به سمتش میروم و بدون نفس میپرسم
-شاکیه داداشم کجاست؟؟

بی ادب شده ام و استرس تنها توجیهی است که میتوانم برایش بکنم.

نگاهی به من می اندازد و مهربان میگوید
-سلام دخترم... داداش شما کدومه؟

خجالت زده لب زیر دندان میبرم
-ببخشید... سلام... داداشم نوید جاهدی... میگن ادم کشته.

ابروهایش بالا میپرد و با تعجب به من خیره‌ام میشود.