کلبه کتاب

تنم لرز میگیرد و او خیلی هولناک است.
چشمانش را نمیتوان خواند و باید از او هراسید.

کاش میتوانستم بروم...
کاش...
و کاش های دیگر اما...
من...
خود ساخته بودم‌...

یاد گرفته بودم روی پای خودم به ایستم...
یاد گرفته بودم قوی شدن را و حال وقت پا پس کشیدن نبود و خدا این دفعه را به خیر کند
-من میرم به همه میگم...میگم که یکی دیگه داداشتو کشته...میگم!!

و نگاه ترسناکش به قلبم دستور ایست میدهد...
ترسناک بود اما باید انجامش میدادم

**

خیلی گذشته...

سرم را با دست میفشرم
-شما باید برین جای یه وکیل و شکایت بکنین از همسرتون...اینجا مطب روانشناسیه خانومم...

عصبی بلند شده و پشت چشمی نازک میکند
-واه واه واه...خجالتم خوب چیزیه. اینهمه پول ویزیت دادم...میگم شوهرم منو میزنه، یه سیاستی چیزی بهم یاد بدین بتونم اونو تو مشتم بگیرمش...برای من ادای اداما با سوادو در نیارین

سرم در مرض انفجار بود و کِی میخواستند بفهمند که اگر شوهرت ادم میبود...
به سیاست های زنانه نیازی نبود

-هزینه ویزیت بهتون برگردونده میشه خانم محترم... اینجا ما قراره کمکتون کنیم حالتون بهتر شه با واقعیت ها اشنا بشین نه اینکه بخواین خودتونو گول بزنین

می‌ایستم و به بیرون اشاره میکنم
-حالا هم بهتره برین بیرون و بیشتر از این مزاحم نشید

فحش رکیکی به من داد و با کوبیدن در، رفتن پر برکتش را اعلام میکند.

لیوان آبی برای خودم ریخته و سر می‌کشم.
کم طاقت نبودم اما این روز ها حال حوصله هیچ چیز را نداشتم.

همین دیروز بود که دوباره سر کله اش پیدا شده بود.